Leven als je 'geëxpandeerde ik'
In de vorige blog zijn we ingegaan hoe het komt dat we ons leven veelal leven aan de hand van 'programma's'. Ik beschreef daar ook hoe die programma's tot stand komen. Als we kijken naar de definities die een woordenboek als de Van Dale geeft van dit woord, dan kunnen we onder meer lezen:
lijst, overzicht van wat zal plaatshebben
beginselverklaring en opgave van de te volgen gedragslijn
lijst van instructies die door de computer uit te voeren opdrachten stap voor stap beschrijven
Hoewel drie verschillende betekenissen, is er één onderliggende overeenkomst: een programma is iets dat een bepaald patroon kent (overzicht, gedragslijn, instructies) met als doel dat er iets op een bepaalde manier gedaan wordt (door mensen of machines).
Zoals je ook in de vorige blog kon lezen, hebben we als mensen ook de neiging om volgens bepaalde patronen te werk te gaan omdat ons brein de informatie die we tijdens de dag opdoen filtert. En het zorgt er daarbij steeds voor dat we keuzes maken, die geïnformeerd zijn door onze ervaringen in het verleden. We maken dus veelal keuzes die onze veiligheid waar dat maar kan garanderen, zodat onze kans op overleving zo groot mogelijk is.
VERSTOPPERTJE SPELEN
Doordat onze datastromen op die manier gevormd worden, zijn we niet in staat om data tot ons te nemen die buiten die kaders te vinden zijn. In die zin zie ik ons leven, en het leven van de mens op aarde, vooral als een spel.
Want in deze virtuele creatie lijkt het erom te gaan dat we op enig moment in onze levensreis ontdekken dat we 'verstoppertje spelen'. En wat we daarbij - via de verschillende levels van dat spel - steeds meer beginnen te ontdekken, is dat er grotere en grotere versies van onszelf zijn.
Eigenlijk werkt het net zoals het identificatie-proces dat je in je huidige leven van kleins af aan doorloopt. Je identificeert als je heel jong bent met je moeder/vader en gezin, dan met je gezin en je vrienden, dan met je gezin, je vrienden, je eigen gezin, je baan en wie je bent in de samenleving en als je bewustzijn verder toeneemt dan ga je ervaren dat je je als mens met andere mensen identificeert. Ook buiten je eigen, bekende kring. Dat waarmee we ons identificeren kan dus gaandeweg een leven verder toenemen. de blogs op Deja.Nu geven een beeld van hoever dat kan gaan (en ik ga er maar vanuit dat ook dat nog maar een heel klein deel is van de oneindige hoeveelheid levels die het bewustzijnsspel kent).
NULPUNT-BEWUSTZIJN
Dat wat ik het 'geëxpandeerde ik' noem, is het 'ik' dat zichzelf kent als groter dan alles wat je 'gewoonte ik' denkt te zijn. Herkennen kun je het het beste als je je gewaar wordt van bewustzijn zelf. Zoals dat via meditatie kan maar niet alleen. Er is geen 'ik' meer, er is geen persoonlijk leven, geen hier, geen daar, geen gisteren, vandaag noch morgen. Er is alleen maar wat je zou kunnen omschrijven als oneindigheid maar ook dat is een woord en niet 'het', er is leegte en ook volheid al kun je niet zeggen dat het 'leeg' of 'gevuld' is. Want er is geen 'het'.
Het is de ervaring van wat we hier steeds het nulpunt-bewustzijn noemen. Als je dat eenmaal herkent als de grond van je zijn, dan kun je je daar continu van gewaar-zijn (dus ook als je niet formeel mediteert). Het gaat vooraf aan wat en wie je ook denkt te zijn in je huidige levensvorm. Altijd, nooit niet.
Maar zoals vaker besproken: daar eindigt het verstoppertje spelen niet per se. Want vanuit het gewaarzijn van het nulpunt-bewustzijn kun je op andere levels van het spel spelen. Daarover is in allerlei blogs van alles te lezen en we zullen er in de toekomst vast ook op voortbouwen.
Wat voor nu belangrijk is, is dat het 'geëxpandeerde ik' een radicaal andere datastroom is dan het 'gewoonte ik'. En om toegang te krijgen tot die datastroom, is het belangrijk steeds beter en dieper te gaan zien - in alle subtiliteit - waar de data van je gewoonte ik je leven bepalen.
Je zou de datastroom van het geëxpandeerde ik een 'livestream' kunnen noemen, altijd stromend en altijd vers. Dat is een continue spontane stroom van data. En dus een heel andere dan de datastroom gebaseerd op de programma's van het gewoonte ik gebaseerd op de verhalen en ervaringen uit het verleden.
En het vraagt iets van ons om ons te bekwamen in dit spel. Om data te herkennen en dan ook heel praktisch en stelselmatig op de delete-knop in ons bewustzijn te drukken. Als we dat doen, dan verandert ons leven omdat we ons op een totaal andere manier verhouden tot de gebeurtenissen in dat leven. Omdat veel van de gebeurtenissen in je huidige leven het resultaat zijn van de keuzes die je maakt op basis van ervaringen uit je verleden. En dat bepaalt de beslissingsruimte die we hebben. En dus de manier waarop we intunen op de oneindige hoeveelheid mogelijkheden inherent aan bewustzijn zelf.
HOE GAAN WE TE WERK
In onze cultuur hebben we de neiging om te denken dat je precies moet weten waar iets vandaan komt voordat je er iets aan/mee kunt doen. Als je echter blijft kijken vanuit de grote perspectieven die we hier hanteren, dan is dat niet nodig. Je hoeft dus
niet tot in detail de data in je datastroom exact te herleiden. Wat je wel doet is specifieke data herkennen als onderdeel van specifieke datastromen en die kun je vervolgens verwijderen.
Een voorbeeld. Ik heb wel vaker te maken met mensen die ingrijpende gezondheidsproblemen hebben. Zoals ik in deze blog schreef is, ben ik in de loop van mijn leven nogal anders gaan denken over ziekte en gezondheid. In onze termen uitgedrukt: ik ben de programma's rondom ziekte en gezondheid, die ik net als iedereen ingegeven heb gekregen door onze cultuur, gaan onderzoeken. Waarom? Omdat ik één belangrijke stelregel hanteer in mijn leven: je gelooft iets of je onderzoekt het. Er zit niks tussenin. Ik houd er niet van dingen te moeten geloven, dus heb ik te onderzoeken.
Doordat ik dat onderzoek heb gedaan, begeef ik me buiten de algemene kaders. Ik ben er op basis van eigen ervaring achter gekomen dat de data zoals ik die geleerd heb niet erg accuraat zijn. Ze leiden dan ook tot veel minder gezondheid dan de nieuwe data over ons biologische systeem. Ik kan in alle helder- en eerlijkheid aan anderen vertellen over mijn ontdekkingen, maar ik vind dat niet makkelijk.
Waarom niet? Omdat er ook een programma in me loopt dat zegt dat ik niet buiten de kaders moet treden, dat dat gevaarlijk is (het leidt tot afwijzing, ridiculisering etc). Het is mijn 'gewoonte ik' die op basis van allerlei data uit het verleden er steeds voor wil kiezen om een bepaalde weg op te gaan. En een andere weg te mijden. Ik herken dit 'programma' in allerlei situaties in mijn leven. Wat ik in al die situaties dus steeds weer te doen heb, is:
het programma herkennen
weten dat ik mijn leven niet wil leven vanuit deze beperkte beslissingsruimte
intunen op de datastroom van het geëxpandeerde ik
doen wat ik te doen heb, zodat ik mijn beslissingsruimte vergroot.
Soms, een beetje afhankelijk van de risico's die ik in de beleving van mijn gewoonte ik nam, ben ik letterlijk lichamelijk van slag door de ervaring. Het lichaam sluit zich af. Het wil de data die het als 'gevaarlijk' bestempeld gewoonweg niet verwerken. En dat zie ik niet als verkeerd, er bestaat geen goed of verkeerd, maar als een teken van dat ik de datastroom in mijn werkelijkheid aan het veranderen ben. En dus is het logisch dat het gewoonte ik daar van slag van kan zijn.
Dus ik zie dit soort gebeurtenissen ook steeds als een mogelijkheid om iets anders te doen. En ben daar dankbaar voor. Want het gebeurt niet voor niets. Als je weet dat je bewustzijn bént, dan gebeurt er niks buíten je. Alles is een spiegel van je eigen zijnstoestand. En het heeft geen zin om boos te zijn op het gewoonte ik, of de strijd ermee aan te gaan. Het is er, en het heeft zich op allerlei fronten zo diep geworteld dat ik niet de illusie heb dat het zomaar opgeeft. En dat hoeft ook helemaal niet. Ik leer, ben dankbaar voor de ervaring en op een bepaald moment is het tijd en aan de orde om het oude programma voor eens en altijd te verwijderen. Het heeft dan zijn nut gehad.
DELETEN IN DANKBAARHEID
Ik hoef deze situatie niet te herleiden naar een specifiek moment waarop deze angst ooit is ontstaan (dat kan bij wijze van spreken een ander leven zijn geweest dus dat is zoeken naar een speld in een hooiberg en niet nodig). Ik kan gewoon het programma gaan herkennen. En de gewoonte ik geeft daarvoor allerlei tekenen als je oplet: ik word bijvoorbeeld licht zenuwachtig als ik moet vertellen wat ik weet (ik heb de oefening al vaker gedaan dus in dit geval is mijn ervaring subtiel). Of ik ben juist heel nadrukkelijk aanwezig - als een soort poging om mijn zenuwachtigheid niet te hoeven ervaren.
Hoe kijk je naar dit soort situaties als je niet gewend bent om de data in je werkelijkheid te onderzoeken en te decoderen omdat je weet dat je leven gebaseerd is op talloze programma's? Waarschijnlijk bedenk je dan allerlei redenen als: 'ik heb denk ik iets verkeerds gegeten' (dat zegt iemand die ziek-zijn ziet als een falen van het lichaam). Of 'dit was ook zo'n ingrijpende situatie. De ander heeft het zo moeilijk en ik niks kan doen. En ik was ook al druk en gestresst deze week, het is gewoon allemaal wat te veel geworden' (dat zegt iemand die gewend is ziekte te vertalen in termen van drukte en stress).
We vertalen de data binnen de kaders van onze programma's, waar we ons niet bewust van zijn, en missen zo de dieperliggende laag. Dat is ook wat maakt dat veranderen vaak zo moeilijk voor ons is. En waarom we 'het spel' van deze werkelijkheid lang niet altijd kunnen waarderen.
We hebben in onze oefening van data-lezen als het ware weg te blijven van alle voor de hand liggende redenen. Er kunnen natuurlijk voor de hand liggende redenen zijn, maar die weet je al. Dus die kun je altijd nog als oorzaak zien. Maar voordat je dat doet, zet je jezelf ertoe om vanuit een ander perspectief dan dat van je gewoonte ik - en daar zit de echte oefening - naar een situatie te kijken. En na te gaan welke programma's er getriggerd zijn (programma's zijn voor jou herkenbare gedragingen op basis van gewoonten en op een dieperliggend niveau gedreven door angst - heel zichtbaar of heel subtiel).
Je kunt dat doen door preciezer te kijken naar je reactie op situaties, op mensen. Wat voelde je? En wat zei je toen? Is dat een reactie van een gewoonte ik of van iets anders? Als je goed kijkt en luistert, dan hoor je hoe er een oude datastroom, zich alsmaar herhalende aan het woord is. Of dat het een verse en spontane ervaring is.
Zo leer je de gewoonte ik in allerlei verschillende gedaanten kennen. En je leert te herkennen dat het opereert op basis van oude informatie, oude regels die je niet meer bevraagd. Waardoor je merkt hoe en waar je je afsluit voor de levende datastroom van het geëxpandeerde ik. Zodra je programma's herkent, kun je ze oprecht bedanken voor de functie die ze hebben gehad. En dan ook letterlijk zeggen dat je ze verwijdert, vanuit het grotere perspectief dat je nu hebt.
Elk programma was een kans om je bewuster te worden en ruimte te maken - er zijn geen schuldigen aan te wijzen - voor iets dat verder, dieper en breder is. Zodat we ons kunnen gaan vermaken op andere levels van het spel :)