Ons perspectief op de werkelijkheid bepaalt de kwaliteit van ons bewust-zijn

Soms stellen mensen van die mooie, want uitdagende vragen zoals: vertel me nou eens wat jouw 'truc' is. Waarom zie én ervaar jij een virtuele werkelijkheid (open, fluctuerend, vol van potentie die je tot nieuwe mogelijkheden kunt omvormen)? Daar waar ik de wereld als heel erg echt en dus vast ervaar. Zeker op die momenten dat niks loopt zoals ik zou willen".

En met name die laatste kanttekening, maakt zo'n vraag extra interessant. Want we weten wellicht allemaal wel dat het niet zo moeilijk hoeft te zijn om te leven vanuit dat wat je denkt dat je hoogste waarheid is als alles okee gaat. Maar als dat niet zo is...

UIT MIJN MOUW

Laat ik voorop stellen dat ik het virtuele leven - en dus dat wat ik op dit moment in mijn leven als mijn hoogste waarheid zie - niet continu uit mijn mouw schud. En het gekke is dat ik door het doorleven van juist die ervaring ben gaan leren dat dat misschien ook de bedoeling is.

Want de momenten dat ik het lastig vind om een ander perspectief te zien dan wat me met de paplepel is ingegoten ('we leven in een fysieke werkelijkheid'), zijn de momenten waarop ik geconfronteerd wordt met een obstakel in mezelf (ik noem dat ook wel een programma). En dat obstakel vraagt kennelijk om aandacht, omdat het me belemmert in het (nog) verder vervolgen van het pad van mijn hoogste waarheid.

Ik verzeker me er op die momenten steevast van dat er geen 'fysieke werkelijkheid' buiten mij bestaat ten opzichte van een niet-fysieke (want emotionele) wereld in mij. Want dat leidt er al te gemakkelijk toe dat de wereld buiten mij iets heeft gedaan, waardoor ik me nu voel zoals ik me voel. Dus ik zet me ervoor in om 'binnen' en 'buiten' juist in die momenten als exact hetzelfde te zien. Ze bestaan beide uit niks anders dan 'data'. En zijn daarmee een mogelijkheid om informatie te leren ontsluiten, die me misschien verder brengen kan. En daar heb ik mee te dealen.

Klinkt simpel genoeg, maar in de praktijk is dat 'weten' lang niet altijd genoeg om een ommezwaai in m'n perspectief te maken. Omdat ik niet altijd zin heb om echt met zo'n obstakel/programma in de weer te zijn. Ik wil gewoon dat het loopt zoals (kleine) ik denk dat het moet lopen. En als ik merk dat dat niet gaat, dan vind ik ergens in me meestal wel de wijsheid om het ook gewoon te laten. Want er is niks zo contra-productief dan vanuit je kleine mind-set (die ingesleten programma's van 'geen zin') aan de slag te gaan met ander/nieuw zicht willen creëren.

'TOVERWOORD'

Dus kunnen 'laten', als we het liefste zouden willen dwingen, is in die zin wel een 'toverwoord' - zeker in een virtuele werkelijkheid. Want je staat het jezelf zo toe om je in net wat meer ontspannenheid je perspectief weer wat groter te laten worden (zodat het ietwat meer lijkt op wat je hoogste waarheid is). En zodra je dat doet kunnen nieuwe data je gewaar-zijn instromen, waardoor je in onze 'flux' virtuele werkelijkheid je beslissingsruimte kunt vergroten.

Dit is hoe onze virtuele werkelijkheid in heel praktische zin werkt:

• je verlegt bewust je intentie (van tegenwerken naar laten)

• je intentie kan zich van daaruit gaan richten op meer data die zich ophouden in je waarschijnlijke toekomst archief dan waar je je nu bewust van bent

• en daardoor schep je ruimte voor andere uitkomsten. En waarom werkt het nu ook echt vaak zo? Omdat wij - als zijnde het Grote Bewustzijn Systeem - uiteindelijk altijd neigen naar succesvol willen zijn. Dat is ingebouwd, omdat het systeem als geheel daarop gericht is. Het geheel zoekt steeds de richting van evolutie.

DE KUNST VAN HET OEFENEN

En zoals een spreekwoord het zo adequaat zegt: het evolutionaire proces is van een grote schoonheid, maar dat wil niet zeggen dat het altijd 'mooi' is.

Dus in antwoord op de vraag: vertel me nou eens wat jouw 'truc' is, kan ik oprecht zeggen dat de truc eenvoudig is. Omdat het gaat om het kennen van de mechanismen van onze werkelijkheid. En als je eenmaal 'kent', dan vraagt het toepassen daarvan zeer zeker wel wat. Maar als we 'tegen alle zin in' kunnen toegeven, dat het feit dat het iets vraagt ook onze groei bepaalt, dan wordt het al een stukje makkelijker om het ook meer en meer te doen. Elke dag. En zo goed en kwaad als het gaat. En dan wordt het, zo is mijn beleving, ook een kwestie van vertrouwen dat oefening altijd kunst baart en het gaandeweg steeds 'beter' gaat.

Maar makkelijk? Dat weet ik niet. Ik denk dat we onder makkelijk verstaan dat we er geen moeite voor hoeven doen. En dat is alleen maar weer een ander programma in deze aardse werkelijkheid. Net zo goed als denken 'dat het altijd moeilijk' moet zijn.

Het is wat het is, soms moeilijk en soms makkelijk... maar meestal op zijn minst op een gekke manier interessant. Gewoon omdat je (steeds) nieuwsgierig(er) bent naar hoe het in deze werkelijkheid werkt, waarom het werkt zoals het werkt (in elk geval voor en volgens jou) en dat kun je uiteindelijk alleen echt ont-dekken via je eigen ervaring. Dat is althans mijn ervaring :)

En wat misschien wel het allerbelangrijkst is om voor ogen te houden: onze intentie wordt gevormd door ons perspectief op onze werkelijkheid. Zowel de positieve als de negatieve perspectieven. De eerste doen de kwaliteit van je bewustzijn groeien, de tweede vermindert die. Alleen al die kennis in de aandacht houden, kan maken dat we als mens elke dag weer een beetje bewust(er) leren zijn. Waardoor we beter weten welke keuzes we kunnen en willen maken in elk moment op ons pad.

ALS OEFENEN NIET HELPT

En tot slot: je kunt soms zo vast komen te zitten in je huidige perspectief op je werkelijkheid, dat 'laten' om zo je perspectief weer wat te vergroten niet echt een optie is. Vooral als je merkt dat de kwaliteit van je leven daardoor (alsmaar) afneemt. Er zijn dus situaties waar het vragen om hulp van groot belang kan zijn. In onder meer deze blog lees je meer over waarom dat is. En daar vind je ook een aantal voorbeelden van vormen van begeleiding (die lijst is niet compleet dus ga ook zelf op onderzoek uit om te zien wat bij je past).