Je eigen waarheid ont-dekken over leven en dood

Leven vanuit het perspectief dat onze werkelijkheid virtueel is, en dat je 'het aardse' zou kunnen zien als een van de vele trainingslokalen die de kosmos rijk is, maakt dat je een aantal levenszaken radicaal anders benadert.

Zo heb ik, net als vermoedelijk veel andere mensen, bij perioden te maken met mensen om mij heen die kampen met ziekte. En bij wie dat in sommige gevallen ook leidt tot afscheid nemen van dit leven. Het zijn dit soort situaties waar je merkt hoe bepalend de waarden en normen zijn, die we meekrijgen uit onze cultuur als het gaat om doodgaan. En of we deze levensfase beleven vanuit verdriet en angst. Of dat er ook nog iets anders kan zijn. Iets dat voorbij gaat aan uitzichtloosheid en dat leidt tot betekenis kunnen vinden.

UITDAGENDE SITUATIES

Ik heb op Deja.Nu al vaker geschreven over wat voor mij de betekenis is van het levenseinde (in bijvoorbeeld deze blog). En in situaties waar ik te maken heb met dat iemands levenseinde in zicht is, merk ik hoe belangrijk het is om die gedachten ook daadwerkelijk te delen met een ander. Op een manier die waar dat maar kan aansluit bij de beleving van de ander, zodat je samen kunt onderzoeken hoe het voor ieder zou kunnen zitten.

En daarbij merk ik soms ook dat juist dat moment - als een levenseinde nabij is - het moeilijkst kan zijn om hierover te beginnen. Omdat de collectieve normen en waarden rondom dit thema juist dan zoveel angst inboezemen. Het kan dan te veel gevraagd lijken om iemand uit te nodigen voor een gesprek over wat er voorbij onze angst zou kunnen zijn.

Dat is ook een van de redenen dat ik denk dit misschien wel het belangrijkste thema is waar een mens zich tijdens zijn leven mee bezig kan houden. Omdat onze angst voor het levenseinde vaak zoveel bepalender is voor hoe we het leven leven, dan we geneigd zijn te denken.

In gesprekken met mensen die te maken hebben met afscheid nemen van dit leven, blijkt het meestal juist wel belangrijk te zijn om te durven praten over die conditioneringen. Om er in elk geval bij stil te durven staan. En zo misschien na te gaan wat je daar dieper van binnen bij ervaart. En op zoek te gaan naar je eigen waarheid als je twijfelt of wat je geleerd hebt gekregen wel waar is. En dat het zetten van die stap alleen al zo bevrijdend kan zijn. Wat het weer makkelijker kan maken om de weg naar 'het einde' op een voor jezelf passende manier te gaan.

EEN GROTER GEHEEL

Vanuit het virtuele werkelijkheidsperspectief zou je de dood kunnen zien als dat de scheiding zoals wij die ervaren tussen ons lichaam (de avatar* in het spel) en onze geest (de speler van het spel) verdwijnt. Je wordt je als het ware directer bewust van het grotere geheel (het Grote Bewustzijn Systeem), waar je als mens onderdeel van bent. Want het lichaam is een instrument voor bewustzijn om in deze werkelijkheid te kunnen navigeren. En het lichaam legt dat grotere bewustzijn ook beperkingen op. Door die beperkingen - die voor ieder van ons anders zijn en waar we via ons denken, voelen en doen aan voorbij kunnen leren gaan - doen we de ervaringen op die bij dit leven horen. Het maakt dus allemaal deel uit van het spel dat we hier spelen.

We zijn - vanuit mijn visie bezien - aan het ontdekken dat de werkelijkheid bestaat uit datastromen. En dat ons 'ik' een heel eigen datastroom is, te midden van talloze andere datastromen zoals die van onze medemensen. En we zijn aan het leren dat we onze eigen datastroom kunnen laten verstommen als we bijvoorbeeld via meditatie de datastroom van het nulpunt-bewustzijn ingaan. En dat we kunnen intunen op andere datastromen zowel binnen als buiten deze werkelijkheid.

We zijn kortom ons besef van de grootte en inhoud van 'de werkelijkheid' aan het oprekken. Zodat we ons meer en meer realiseren dat het in deze specifieke werkelijkheid gaat om één ding: het doorgaand vergroten van liefde en het elimineren van angst. En in dit stadium van onze ontwikkeling lijkt de dood daarbij eerder een helper dan de boosdoener waar we hem voor aanzien.

In die zin helpt het ons dus misschien wel dat we in deze werkelijkheid zoiets als sterven kunnen ervaren. Want, als we daar eerder in ons leven niet aan zijn gaan staan, dan zijn dit de momenten die ons uitdagen om vragen te gaan stellen. Vragen die gaan over wie we nu eigenlijk zijn (de avatar die in dit leven een bepaald spel speelt of bewustzijn dat leven geeft aan de avatar en spel?) en waar dit leven over gaat en is gegaan.

JE WAARHEID LEVEN

Toegegeven, voor degene die rondloopt met minder geijkte ideeën over leven en dood, is het vaak niet makkelijk om zijn waarheid voor het voetlicht te brengen. Zeker niet in situaties waar het gaat om leven en dood. Want ook hier zijn culturele normen en waarden vaak bepalend: je valt iemand die dood gaat niet ongevraagd lastig met dat soort zaken.

Maar als we de moed op kunnen brengen om die norm even te laten voor wat die is, dan blijken dit soort gesprekken vaak uit te monden in een zoektocht waar we als mens diep van binnen ook naar hebben verlangd. En dan blijkt het juist prettig te kunnen zijn als er iemand is die aangeeft dat hij die zoektocht met je wil aangaan. Iemand die dat kan doen met en vanuit respect voor wie jij bent.

Het gaat er in dit aardse spel immers niet om dat mijn waarheid die van een ander moet zijn. Het gaat erom dat we elk voor onszelf een perspectief kunnen ontwikkelen dat 'eigen' is en niet aangeleerd. Zodat we - in het geval van afscheid nemen van een leven - vanuit onze eigen bevindingen met zoveel mogelijk vertrouwen dat moment kunnen beleven. In plaats van overgeleverd te zijn aan angst.

EVOLUTIONAIRE FUNCTIE

Zoals ik het beleef hebben alle mensen die een ander perspectief hebben op leven (en dus vermoedelijk ook de dood) een taak. En dat is om dat wat je weet en ervaart te delen met anderen. Zodat we elkaar helpen met dit soort onderzoek. En het steeds gewoner wordt om dat te doen. Want zo worden we ons ook steeds bewuster van onze evolutionaire functie op deze aarde: een uitdrukking van liefde zijn. Juist ook in situaties die we moeilijk vinden en waar 'liefde' niet betekent 'je aanpassen aan de norm/de ander', maar 'durven staan voor je eigen waarheid'. Vanuit respect voor de ander. Zodat een ander als hij dat wil kan ervaren dat ook hij de gelegenheid heeft om zijn waarheid te ont-dekken.

Als het gaat om hoe we onze waarheid vinden, meestal door ons buiten de kudde te gaan begeven, dan is het filmpje hieronder een mooi voorbeeld. Het komt uit een TV-serie, waarin 4 jarigen worden gefilmd. De kinderen ontdekken een dode vogel (op +/- 12 minuten in de video). Voor hen is dat geen probleem, zegt de psycholoog die commentaar geeft, want kinderen gaan natuurlijk om met de dood. De dood is voor hen een tussenfase, een fase tussen twee keer leven. Precies zoals ze een figuurtje in een strip zien doen die van de flat valt en dan gewoon doorleeft. Maar uiteindelijk gaan kinderen de emoties en rituelen van volwassenen rondom de dood naspelen...

En dan zijn mensen - zoals we dat noemen - gesocialiseerd door hun kudde van medemensen. Een prachtig voorbeeld dus van hoe we in deze virtuele werkelijkheid door onze omgeving geleerd krijgen welke betekenis gebeurtenissen in ons leven hebben. En hoe we - als we onze eigen waarheid willen vinden - meestal eerst buiten die vertrouwde kudde moeten durven gaan.

* Als we op Deja.Nu het woord 'avatar' gebruiken dan bedoelen we daarmee dat wij mensen allemaal creaties zijn binnen een Groot Bewustzijn Systeem. We zijn dus veel meer omvattend dan dat we in ons dagelijkse doen geneigd zijn te denken.