Een ander zicht op ons levenseinde

Als je er langer bij stil staat, dan ontdek je dat er vermoedelijk geen onderwerp is dat ons leven meer bepaalt dan de dood. Of misschien beter gezegd: onze angst voor de dood.

Uit onze angst voor het moment dat we het leven achter ons laten, ontstaat een ver- en diepgaande 'overlevingsdrang'. Die drang zet ons aan tot dingen, waarvan het de vraag is of we ze ook zouden doen als we niet zo bang zouden zijn voor onze eindigheid.

Zo besteden heel veel mensen veel tijd aan werk waar ze geen plezier aan beleven. Want we moeten eten, een dak boven ons hoofd hebben etc. Zonder dat gaan we immers dood.

Het is ook de reden dat we ziekte als vijand zien - en ons vaak slachtoffer voelen van het functioneren van ons eigen lichaam (in plaats van te zien hoe ons lichaam gericht is op leven en genezen zoals je in deze blog kunt lezen).

Het is ook de reden dat we het liefst eeuwig jong willen blijven en de ouderdom verguizen (met alle maatschappelijke gevolgen van dien).

En zo zijn er nog talloze voorbeelden te geven van hoe onze collectieve doodsangst van grote invloed is op onze cultuur en samenleving.

HET COMPUTERSPEL ALS METAFOOR

Daarom is deze blog van belang voor iedereen die nieuwsgierig is naar een fundamenteel andere kijk op wat het levenseinde misschien ook is. Anders dus dan we geleerd krijgen. Wellicht dat de gedachten die ik nu met je deel daar behulpzaam bij kunnen zijn.

Dit is weer het eerste deel van een kleine serie, omdat het onderwerp zo veelomvattend is.

Om een goed begrip te krijgen, zodat je ook weer makkelijker voor je zelf na kunt gaan wat voor jou waar is, is het belangrijk om even terug te gaan naar de basis van de theorie dat onze werkelijkheid een virtuele werkelijkheid is. Dus een werkelijkheid gebaseerd op informatie (heb je hier nog helemaal niets over gelezen, kijk dan op deze pagina voor meer informatie of ga naar: www.in-formatie.nu).

Het begrip ' virtuele werkelijkheid' doet ons vaak doet denken een computerspel. Nu zijn er grote verschillen tussen onze werkelijkheid en de werkelijkheid van een computerspel. De belangrijkste is dat een computerspel geprogrammeerd is en wij zijn dat niet. Maar tot op zekere hoogte gaat de vergelijking wel op. En kan die ons ook helpen om onze werkelijkheid beter te leren begrijpen.

Daarom neem ik het computerspel als voorbeeld om een aantal principes van onze virtuele werkelijkheid in beeld te brengen. En ik doe dat op een manier die hopelijk maakt dat je kunt zien hoe je anders naar ons levenseinde kunt gaan kijken.

EEN PAAR UITGANGSPUNTEN

Een computerspel is een kleine geprogrammeerde wereld in een computer. De spelers in het spel, laten we één van hen voor het gemak 'Mario' noemen, worden geïnstrueerd door de speler van het spel. Zonder de instructies van degene die het spel speelt, kan en doet Mario (de personage in het spel) niks.

Als je goed naar deze situatie kijkt, dan valt meteen iets belangrijks op:

1. de speler van het spel is het bewustzijn van Mario, de personage in het spel. Er is in de wereld van het computerspel dus een 'bewustzijn' dat keuzes maakt (Mario ga naar links, Mario spring!). En er is een 'personage' dat daar - via de bediening van de computer - gevolg aan geeft.

Om een computerspel te kunnen spelen, moet je een computer hebben. Een computer waarin het spel ontwikkeld en gespeeld kan worden. Als de computer dus het instrument is waarmee het spel gemaakt en gespeeld wordt, dan moet die computer zich buiten de werkelijkheid van het computerspel bevinden.

Als je goed naar dit uitgangspunt kijkt, dan valt iets anders op dat belangrijk is:

2. de speler, in ons geval Mario, kan dat wat hem voortbrengt (de computer) nooit vinden in zijn eigen werkelijkheid. Dat wat Mario creëert moet zich dus buiten zijn werkelijkheid bevinden. Voor Mario is de computer daarom iets dat 'niet fysiek' is, hij kan het niet zien met zijn ogen. Maar het is wel bepalend voor wat hij doet en laat.

Ook wij kennen dingen die geen deel uitmaken van onze 'fysieke werkelijkheid', in de zin van dat we het niet kunnen zien, terwijl we wel weten (door meten) of aanvoelen dat het er is (energie bijvoorbeeld). En van iets dat geen deel uitmaakt van onze fysieke werkelijkheid, dat dus 'onzichtbaar' is, zeggen wij dat het 'niet fysiek' is.

Als we nog even verder gaan met de metafoor van het computerspel, dan kun je nog iets opvallends zien.

3. de speler van het spel, die zoals we bij punt 1 constateerden het bewustzijn van Mario, de personage in het spel is, moet wél in dezelfde werkelijkheid zijn als de computer waarop het spel gespeeld wordt. De speler moet immers over en weer informatie uitwisselen met de computer.

De speler van het spel zegt bijvoorbeeld: "Mario, springen!" en hij stuurt een bericht naar de computer. De computer ontvangt het bericht en verandert het beeld in het spel: Mario springt. En daarna verandert de computer het beeld opnieuw en laat de gevolgen van de sprong zien: Mario komt goed terecht en vervolgt zijn weg; of hij valt en bezeert zich etc.

DE LINK MET ONS LEVENSEINDE

Als je nu deze drie uitgangspunten met elkaar verbindt, dan krijg je een helder beeld van wat dit kan zeggen over de werking van onze werkelijkheid:

• Je kunt de spelers in een computerspel vergelijken met onze 'fysieke' lichamen (daarover bij het 3e puntje meer).

• De speler van het computerspel kun je vergelijken met ons bewustzijn. Het is ons bewustzijn dat keuzes maakt. En vanuit ons bewustzijn geven we instructies aan ons lichaam: lopen, praten, slapen etc.

• Wij zijn bewustzijn, en niet ons lichaam. Ons lichaam is voor ons bewustzijn een instrument om in onze werkelijkheid te opereren.

• Ons lichaam is zoals de speler in het computerspel: een datastroom (je zou het kunnen zien als een specifiek combinatie enen en nullen, die karakteristiek zijn voor jou). Als Mario in het computerspel dood gaat, dan verdwijnt zijn bewustzijn niet. Want zijn bewustzijn is de speler van het spel. En die kiest gewoon een nieuwe speler en speelt daarmee verder. Het virtuele lichaam van Mario is er niet meer. Maar zijn bewustzijn (de speler) is er nog steeds.

Je kunt je op deze manier wellicht beter voorstellen wat de betekenis van ons levenseinde is in onze virtuele werkelijkheid. Als wij dood gaan, dan is er geen bewustzijn meer dat leven geeft aan het lichaam dat je nu bewoont. Maar dat wat jij op een dieper niveau bent blijft gewoon in leven: dat is 'bewustzijn'. Dat blijft bestaan en kan nieuwe vormen aannemen, in sommige tradities noemen ze dat 'reïncarnatie'. We nemen dan dus een nieuwe rol aan in een nieuwe virtuele werkelijkheid die we 'ons leven' noemen.

IMPLICATIES VOOR ONS HUIDIGE LEVEN

Omdat ons bewustzijn ("de speler van ons spel") voor ons niet direct zichtbaar is, vinden we het lastig om te zien dat we aan de basis dat bewustzijn zijn. En dat we dus meer zijn dan ons lichaam. En dat maakt het weer ingewikkelder om te zien, dat jij niet ophoudt te bestaan omdat je lichaam ermee ophoudt. Zeker is het zo dat dit leven eindigt. Maar zelfs dat wil niet zeggen dat dat wat jouw leven was in het niets opgaat.

Zoals in deze blog beschreven, maken we deel uit van het Grote Bewustzijn Systeem. En dat systeem bestaat uit databases waarin informatie over onze werkelijkheid wordt opgeslagen. Dat is de manier waarop de evolutie van ons bewustzijn vorm en inhoud krijgt (en dat is dus heel anders dan het computerspel dat geprogrammeerd wordt).

In de databases vinden we ook informatie over het leven van mensen die eerder hebben geleefd. Je kunt in het genoemde blog ook lezen dat wie die databases kunnen raadplegen en hoe je dat kunt doen. Op diezelfde manier kunnen we ook de database raadplegen van iemand die niet meer hier in bepaald lichaam is. Dat is de reden dat sommige mensen zeggen dat ze contact hebben met dierbaren die overleden zijn. Of dat inderdaad zo is en hoe dat werkt, komt in deze volgende blog uitgebreid aan de orde.